Ik ‘erfde’ het trauma van mijn vader

Mijn vader was een heel gemoedelijke man en heeft ons nooit met een vinger aangeraakt, maar hij kon plotseling in woede uitbarsten. Toen ik iets groter was, wist ik dat mijn vader als dienstplichtig militair uitgezonden was geweest naar Java, een van de eilanden van het toenmalig Nederlands-Indië. Daar had hij verschrikkelijke dingen meegemaakt en was hij een paar keer ternauwernood aan de dood ontsnapt. Maar wat zich er precies had afgespeeld, daar sprak mijn vader nooit over. Dat onverwachte, dat heeft er bij mij als kind enorm ingehakt. Ook nam ik onbewust mijn vaders angst- en minderwaardigheidsgevoelens over. Ik kwam slecht voor mezelf op en uit zelfbescherming bouwde ik een muurtje om me heen. Vanaf het moment dat mijn kinderen schoolgaand waren, begon het steeds meer aan me te knagen. Rond mijn vijfendertigste begonnen de depressies en kreeg ik angst- en paniekaanvallen. Ik vermoedde dat de oorzaak moest liggen in mijn jeugd en volgde in de loop der jaren verschillende therapieën. Maar naar de onderliggende oorzaak werd niet gezocht. De omslag kwam toen ik ernstig ziek werd. Er werd gevreesd voor mijn leven. Na de revalidatieperiode dacht ik: als ik nog iets met mijn leven wil, dan moet ik nu zelf stappen gaan nemen.

Mijn huwelijk liep na dertig jaar om diverse redenen spaak. Daardoor kwam ik in rustiger vaarwater en heb ik mezelf kunnen helen. Later kreeg ik een nieuwe relatie bij wie ik veel steun vond. Ik zegde mijn baan op en na een leven van vijftig jaar op de Veluwe verhuisde ik naar de andere kant van Nederland. Ik meldde me aan bij hovo, het hoger onderwijs voor ouderen, en heb daar in vier jaar tijd de hele leergang psychologie gevolgd. Door die studie kreeg ik zoveel inzichten in mijn eigen leven. Ik vroeg me af: kampten de kinderen van andere getraumatiseerde militairen met dezelfde klachten als ik? Daar was nog geen onderzoek naar gedaan. Ik schreef artikelen en stelde een vragenlijst op waar veel lotgenoten op reageerden. Ik heb momenten gehad dat ik zat te huilen uit pure herkenning en erkenning. Het was voor mij dé therapie! Vorig jaar ben ik met mijn partner naar Indonesië gegaan. Ik wilde graag naar die bewuste plek op Midden-Java. Daar heb ik het trauma van mijn vader en van mijzelf letterlijk kunnen loslaten. Sindsdien zie ik het leven zonniger. Ik kan stress en angst makkelijker loslaten en problemen beter relativeren.