Mama zonder kind

Ik was single, kinderloos en veertig. Als ik nog moeder wilde worden, dan moest ik nu doorpakken. Dat deed ik en na de eerste keer insemineren was het raak. De zwangerschap verliep moeizaam en er werd besloten om het kindje met 36 weken te halen met een keizersnede. De anesthesist hield mijn hoofd omhoog zodat ik alles toch kon volgen. En ik zag een voetje een beentje en toen… een piemeltje. Ik had een zoon! Eindelijk was ik mama, van George.

Helaas bleek George een ernstige hartafwijking te hebben, die gelukkig wel te verhelpen was. Eerst moest hij aansterken en dan kon hij geopereerd worden. Over een paar weken zou ik naar huis gaan met een gezond kindje. Dat was het scenario. Maar het liep anders.    

De operatie slaagde, maar zijn herstel vorderde niet. Hij kreeg de ene complicatie na de andere. Met af en toe een lichtpuntje. Tot het op een dag misging. Inmiddels kon ik zelf al aan de getallen op de machines zien dat zijn waardes veel te laag waren. Toch kwam de vraag of ik hem nog wilde laten dopen als een enorme klap. George zou gaan overlijden. Zijn lijfje was op. Ergens gunde ik hem ook zijn ‘rust’. Ik had zo’n medelijden met dat kleine, mooie mannetje dat zo aan het vechten was… Met tranen in mijn ogen heb ik de vreselijkste beslissing van mijn leven genomen: hem los te koppelen van de machines die hem in leven hielden. George werd in mijn armen gelegd. Het was de eerste keer dat ik hem vasthield. Ik legde mijn hand op zijn borstkas, ik kon zijn hartje voelen kloppen. In mijn armen leefde hij nog een halfuur en gek genoeg hield ik hoop dat het nog wel goed zou komen. Maar hij overleed. Ik zag een soort rust over zijn gezichtje komen en wist dat hij er niet meer was. Mijn kanjer had drieënhalve week gevochten voor zijn leven, maar uiteindelijk was het hem te veel geworden.

Het was onwerkelijk. Ik was moeder, maar mijn kind leefde niet meer. Je kunt je niet voorstellen wat zoiets met je doet als je het niet zelf hebt meegemaakt. Mama zijn maar geen kind hebben om voor te zorgen… Mijn kracht om verder te gaan met mijn leven put ik nog altijd uit George. Hij was een vechter. En dat zal ik ook zijn. Dat ik zijn mama ben is het beste cadeau dat ik ooit heb gekregen.

Casper van Koppenhagen schreef het boek 'Ik had je gedacht mijn kind' over de dood van zijn twee kinderen. De eerste baby leefde maar één week. Bij het tweede kind is besloten de zwangerschap af te breken. Alle pogingen nadien mislukten. Als hij het dagboek van zijn vrouw leest, ontdekt hij pas hoe diep zij heeft geleden. Casper beschrijft het hartverscheurende verdriet van hem en zijn vrouw.

Ook Jozette mocht na zeven zwangerschappen geen kind in haar armen houden. Lees haar verhaal...