Zeven zwangerschappen maar geen kind

Mijn hele leven heb ik ervan gedroomd om moeder te worden. Maar pas op mijn achtendertigste kwam ik eindelijk de ware tegen: Alexander. Op mijn tweeënveertigste mocht ik zwanger worden van een kindje van ons samen. We leefden onze droom en genoten met volle teugen, maar met tien weken ging het mis. Ik werd ’s nachts wakker omdat ik nodig moest. Bij het plassen voelde ik een lichte kramp. Daarna gleed er een warme golf bloed uit mijn lichaam. Daar lag ons kindje, slechts een paar centimeter groot, maar met alles erop en eraan. Gevoelsmatig was het voor mij een jongetje. Pepijn zouden we hem genoemd hebben. Met hem was ook mijn levenskracht uit mijn lijf gegleden. Ik wilde nooit meer opstaan.

Mensen in mijn omgeving probeerden me op te beuren, maar ik voelde me verschrikkelijk onbegrepen in mijn verdriet. Voor anderen was Pepijn misschien nog maar een foetus geweest. Voor ons was het een kindje waarvan we hadden gehouden. Ik verlangde zo naar een beetje erkenning: een arm om me heen, een kaartje, een bloemetje…

De tweede keer dat ik zwanger was, mochten we ons vijf weken lang verheugen op de komst van ons kindje. Toen ging het opnieuw mis. Drie keer is scheepsrecht, dacht ik bij de derde keer. Het mocht echter weer niet zo zijn. Bij de vierde en vijfde zwangerschap had ik nog een beetje hoop. Er was niet echt een medische reden voor mijn miskramen. Ik had wel mijn leeftijd, mijn gewicht en mijn hormoonhuishouding tegen. Uiteindelijk heb ik zeven miskramen gehad.

Met elke miskraam stierf een deel van mij. Als ik geen moeder mocht zijn, dan wilde ik niet meer leven. Ik voelde me aangetast in mijn vrouw-zijn. In mijn kern. Ik had het gevoel dat ik tekortschoot, faalde. En ik was heel boos. Ik had heel veel moeite met het feit dat anderen mij niet als moeder zagen. En dat terwijl er toch zeven keer een kindje in mijn buik heeft mogen groeien, al was het soms maar voor heel eventjes. Uiteindelijk wist ik mijn verdriet om te zetten in iets positiefs. Ik heb een internetforum opgericht voor vrouwen die een miskraam hebben gehad: www.dag-lief-kindje.com. Daarnaast ben ik een webwinkel begonnen, met onder meer foetuskistjes en gedenkartikelen. Door mijn ervaringen kan ik iets betekenen voor lotgenoten en zo kan ik toch supertrots op mezelf zijn.