Mijn leven werd volledig beheerst door clusterhoofdpijn

Op een dag was ik aan het werk in de salon, toen ik me plots grieperig voelde worden. Ik ging naar huis en dook meteen mijn bed in. Ineens kon ik niets meer zien en ik dacht: hier is iets heel erg mis. Ik pakte mijn telefoon en wist een vriendin te bellen, die meteen aan mijn stem hoorde dat het niet goed was. Zij is als een speer naar me toe gekomen en heeft me uit bed en in de auto weten te krijgen. Op dat moment wist ik niet dat mijn gezicht scheef stond en mijn ogen traanden. Dat is me later verteld. In het ziekenhuis bleek al snel dat ik een lichte hersenbloeding had gehad. Er viel geen oorzaak aan te wijzen en er was ook geen reden om te denken dat het nog eens zou gebeuren. Toen ik enigszins was opgeknapt, mocht ik naar huis. Ongeveer een maand of twee later, zat ik op een avond na een moeizame dag werken op de bank. Ineens begon mijn neus te lopen, mijn ogen traanden en mijn gezicht ging scheef staan. Plots kreeg ik verschrikkelijke koppijn en vanaf dat moment weet ik niets meer.

Toen ik weer bij kennis kwam, was het anderhalf uur later. Wat ik in die tijd precies had gedaan, kon ik me niet herinneren. Ik had een bult op mijn hoofd en krassen in mijn gezicht, zag ik in de spiegel. Wat was er gebeurd? Volgens de neuroloog was het clusterhoofdpijn. Ondanks de medicatie en begeleiding van de neuroloog was ik na twee weken nog maar een schim van mezelf. Ik had tot zeven aanvallen per dag. Ik kon niets meer. Een halfjaar nadat ik mijn eerste aanval had gehad, moest ik de salon verkopen en belandde ik in de schuldsanering. Ik kwam op het idee om een schrift te kopen en daarin op te schrijven waar ik dankbaar voor was. Na een tijdje merkte ik dat ik mooie details ontdekte en daar blij van werd. Omdat ik beter in mijn vel kwam te zitten, durfde de neuroloog een zware, experimentele behandeling voor te stellen: neurostimulatie. Door middel van elektrische stimulering van zenuwen zou de pijn verminderd kunnen worden. Ik heb de stimulator nu zes jaar en het heeft mijn leven veranderd. Ongeveer eens in het halfjaar heb ik nog een aanval, die onderga ik dan gewoon. Ik kan nu oprecht zeggen: ik ben weer gelukkig.