Onze kinderen kwamen om bij een verkeersongeluk

’s Ochtends vroeg stond de politie voor de deur. Ze vroegen of ze binnen mochten komen. Al voordat ze de woorden uitspraken, voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Onze zoon Matthew (18) had een ernstig auto-ongeluk gehad. Hij was tijdens het ongeval overleden. Ook zijn vriendin Sheila (16) en twee andere inzittenden waren omgekomen.

Matthew en Sheila waren de avond tevoren met een hele groep gaan stappen. Rond een uur of twee ’s nachts waren ze met z’n zessen in een Opel Kadett richting huis vertrokken. Bij een afslag was het misgegaan. Stuurfout. Berm. Boom. Er waren geen drugs of alcohol in het spel geweest en er was niet te hard gereden. De jongen die achter het stuur zat, had pas twee weken zijn rijbewijs. Het moest pure onervarenheid zijn geweest.

Ik hoorde de woorden wel, maar ze drongen niet tot me door. Ik was compleet in shock. Van die ochtend herinner ik me alleen flarden. We moesten naar het mortuarium, waar Matthew lag. Ik heb gehuild. Gegild ook. Ik had het gevoel dat ik in een nachtmerrie zat. In een slechte film.

Matthew werd gecremeerd. Daarna leek de hele wereld dof, donker en uitzichtloos. In die periode leerde ik Mieke, de moeder van Sheila, pas echt goed kennen. We zaten van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op de begraafplaats. Uit ons gedeelde verdriet ontstond een innige vriendschap.

Heel lang voelde ik niks. Ik leek wel een robot. Een kind verliezen is het ergste wat er is. Het voelt alsof je hart uit je lichaam wordt gerukt. Een deel van jezelf sterft. Huwelijken gaan eraan kapot. Gelukkig slaagden mijn man en ik erin om juist naar elkaar toe te groeien.

Zelfs na al die tijd blijft het moeilijk om erover te praten. Het verdriet en het gemis blijven. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar dat is niet zo. De spullen die Matthew op school voor me heeft gemaakt, hebben voor mij veel waarde. Een koffiefilterhouder. Een zelfgemaakt houten mannetje. Het staat vooraan in mijn vitrinekast. Vooral bij belangrijke gebeurtenissen en op feestdagen is het gemis groot. Dat zal altijd zo blijven.

Mieke en ik hebben een missie: we willen zo veel mogelijk jongeren op het middelbaar onderwijs waarschuwen voor de gevaren in het verkeer. Het is niet gemakkelijk om met dit verhaal voor een klas te staan, want we rakelen ons verdriet weer op. Maar als ons verhaal ook maar één kind kan redden, dan is ons verdriet toch wat waard.